Η φιλόλογος κυρία Ελένη Καίσαρη παρουσίασε στο ΣΔΕ Μεσολογγίου: "O έντυπος τύπος κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821". Πιο συγκεκριμένα η κ. Καίσαρη αναφέρθηκε στα εξής:


Αρχικά, αναφέρθηκαν οι πρώτες εφημερίδες του Αγώνα που ήταν  χειρόγραφες. Αντιγραφείς αναπαρήγαγαν το πρώτο φύλλο και στους τόπους όπου έφθαναν τα φύλλα άλλοι αντιγραφείς αναλάμβαναν να το ξαναγράψουν και να τα στείλουν ακόμα μακρύτερα. Τα έντυπα του Αγώνα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή του. 

Δεν αποτελούσαν μόνο μέσο πληροφόρησης αλλά και κατευθυντήριο όργανό του. Η πρώτη χειρόγραφη εφημερίδα ήταν η Εφημερίδα του Γαλαξειδίου, η οποία κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1821. Ακολούθησε η Εφημερίς Αιτωλική, η οποία εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1821 στο Μεσολόγγι και Ο Αχελώος, που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 1822 στο Βραχώρι (Αγρίνιο) με υπότιτλο «Εφημερίς Πολιτική της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος», και αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο επίσημο όργανο της Διοίκησης. Και οι τρεις αυτές χειρόγραφες εφημερίδες είχαν βραχύ βίο.

Οι ανάγκες του Αγώνα όμως επέβαλαν έντυπες εφημερίδες που να κυκλοφορούν σε μεγαλύτερο αριθμό αντιτύπων και να φτάνουν στο εξωτερικό. Τον Ιούνιο του 1821 ο Δ. Υψηλάντης και ο Αλ. Μαυροκορδάτος έφεραν μαζί τους τα πρώτα πιεστήρια του Αγώνα. Το πιεστήριο του Υψηλάντη εγκαταστάθηκε σε ένα τζαμί στην Καλαμάτα και εκεί την 1η Αυγούστου 1821 εκδόθηκε η πρώτη έντυπη εφημερίδα του Αγώνα, η Σάλπιγξ Ελληνική, και αργότερα και άλλες.  Το 1824 όμως νέα τυπογραφεία έφτασαν στην Ελλάδα από τα φιλελληνικά Κομιτάτα του Λονδίνου και του Παρισιού και αναπτύχθηκε η εφημεριδογραφία. Τη χρονιά αυτή εκδόθηκαν τα Ελληνικά Χρονικά στο Μεσολόγγι, η Εφημερίς των Αθηνών στην Αθήνα με εκδότη τον Γ. Ψύλλα και Ο Φίλος του Νόμου στην Ύδρα με συντάκτη τον J. Chiappe, η πιο μακρόβια εφημερίδα του Αγώνα (10/09/1824– 27/05/1827), που αποτέλεσε το επίσημο όργανο της Διοίκησης μέχρι να εκδοθεί Η Γενική Εφημερίς της Ελλάδος.

Αυτή κυκλοφόρησε από το 1825 έως το 1832, αρχικά με εκδότη τον Θ. Φαρμακίδη, ο οποίος ορίστηκε από τον Μαυροκορδάτο ως ο «εφημεριδογράφος της διοικήσεως», και από το 1827 τον Γ. Χρηστίδη. Καθώς η Ελληνική Επανάσταση αποτελούσε μέρος μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής αλλαγής και ζύμωσης της κατάστασης των εθνών της ηπείρου κατά τον 19ο αιώνα και καθώς πήρε διεθνή χαρακτήρα και επίσημα μέσω των ευρωοθωμανικών σχέσεων και ανεπίσημα, μέσω του ευρωπαϊκού Τύπου και του κινήματος του φιλελληνισμού, τέθηκε το ζήτημα της ενημέρωσης των Ευρωπαίων για τα της Επανάστασης από τους ίδιους τους Έλληνες. Για τον λόγο αυτόν κυκλοφόρησαν εφημερίδες σε διάφορες ευρωπαϊκές γλώσσες..   

Η συμβολή του Τύπου ήταν εξίσου σημαντική με αυτή των οπλαρχηγών, των πολιτικών και των πολιτών που συνέβαλαν στην επιτυχία του Αγώνα και την Απελευθέρωση. Η επίδρασή του ήταν καταλυτική στον τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι Έλληνες την επανάστασης και στη Διασπορά αλλά κυρίως στο εσωτερικό. Οι Έλληνες που ζούσαν υπό τον ζυγό των Οθωμανών εξέφρασαν, μέσω του Τύπου, την ανάγκη να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, να εκσυγχρονίσουν την κοινωνία τους αλλά και να περιγράψουν το όραμά τους για ισότητα και συμμετοχή της Ελλάδας ανάμεσα στα ελεύθερα έθνη.